Hepinizi çok iyi anlıyorum. 3 ay bana öylesine zehir olmuştu ki, yediğim yemekten, ailemle geçirdiğim, arkadaşlarımla olduğum vakitlerden zevk dahi almıyordum, içimi delicesine bir korku sarmıştı. Sürekli araştırmalar yapıp, vücudumda her belirtiyi aramaya başladığımı fark ettim ve bir çok belirti gördüm bedenimde. Doktor doktor gezdim, enfeksiyon hastalıklarından, özel hastanedeki uzmanlara kadar. İçimde hep bir kuşku hep bir sırrı işareti ile uyandım, uyandığımda hep aklıma hiv miyim? ne olacak şimdi diye sorular geldi, bir süre sonra kendimi hiv + olduğuna dair inandırmaya başladım. İlk önce 33. günümde özel bir hastanede Kemiluminesans ve benzeri bir test oldum ve negatif aldım, danıştığım uzmanım konuyu kapat dedi, ama dinlemedim tabiki, araştırmalar, delirmeler devam etti. Sürekli çırpındım, 46,51 yine negatif, partnerim 71 negatif, ama hala strese devam ettim. Gün 92. günü gösteriyordu, kader anıydı, o kan sonuçları çıktı mahkemesinden çıkarken, gözlerim karardı, neredeyse yığılma üzereydim, kağıdı elime aldım, negatif yazısını gördüm, o an ne cihazın kaçıncı nesil olduğu yada aklımda ki soru işaretleri, hepsi yok olmuştu, sanki yeniden doğmuş gibiydim, öylesine bir mutluluktu ki bu, delicesine... Hala kuşkuların var mı diye sorarsanız, elbette var fakat bu kuşku hastalık kuşkusu değil, aynı hatayı tekrar yapacak mıyım kuşkusu, bir adımı atmadan o adımın sonuçlarını düşünmemiz gerek, hayat tüm bu anları yaşamak istemeyeceğimiz kadar kısa. Sevdiklerinizle, özellikle ailenizle daha çok vakit geçirin, inanlara Allah yardım etsin, inanmayanlara da öyle.