yüzde 80 düşürmüştüm. Eskisi sosyal hayatımı yaşamayıp ikili ilişkilerim dibe vurmuş durumdaydı. iş yerinde sürekli huzursuz olup yaptığım tüm işlerde hata üstüne hata yapıyor temizliğe daha çok önem verip bir şeylerden sürekli hiv kapma endişesi ile kendimi yeyip bitiriyordum. ama gerek burada gerek diğer forumlarda ki bir kaç yardımsever arkadaşların yazılarını okuduktan sonra moralize olmaya çalıştım. Hastalığın kronolojik olduğunu ve ilaç tedavisiyle normal hayatın sürdürebilir olduğunu kanser vs gibi kötü bir hastalıktan daha iyi olduğunu öğrendim. bu hastalıktan doktorun bile kapmış olduğu vs gibi çok hikaye okudum. kendime çeki düzen vermeye başlayıp uygun zaman diliminde uygun cihazla test gününü beklemeye başladım. artık kendimden belirtiler aramayı, vücudumun sağına soluna bakmayı, diş etlerimi dudaklarımı dilimi kontrol etmeyi tamamen bırakıp yeni şeyler edinmeye başladım. her gün sosyal aktivite alanımı genişletip farklı ilgi alanları oluşturuyordum. Bu korkuları endişeleri yaşamaktan daha kötü bir şey daha varsa o da birine durumunuzdan bahsetmek ve sizi anlamasını beklemektir. bunu yapmak için kendime yakın hissettiğim bi kız arkadaşı seçtim ve durumu ona anlattım hiç çekinmeden korkmadan. kendisi beni o kadar anlayışlı karşıladı ve sanki bir psikolog gibi her şeyimle ilgilendi her zaman aradı moral verdi negatifsin dedi ve benimle test gününde bile yanımda oldu kan alırken test sonuçlarını öğrenirken elimi tuttu sürekli yüzümü güldürdü ve nihayetinde test sonuçlarının açıklandığında doktor negatif dediğinde ikimizde derin bi nefes aldık. hiç bir şey korktuğum gibi değildi. o kadar evham yapıp gecelerce düşündüğüm şey kendimi yeyip bitirmelerim hepsi aklıma geldikçe gülüyordum kendime. Buradaki
@ KorkmaKorun
